από τον κατάλογο μιας εικαστικής του έκθεσης)
- Γιατί δεν ζωγραφίζεις μόνο;
- Δεν είμαι ζωγράφος ακόμα
- Τότε γιατί ζωγραφίζεις;
- Όχι πάντως για να γίνω όπως δεν γράφω για να γίνω ποιητής υποτακτικός του κόπου και όχι του σκοπού
- Πες μου, τα σχέδια δεν επεμβαίνουν στα ποιήματά σου;
- Με μια χειρουργική έννοια αφαίρεσης ενός κακοήθους όγκου ή τοποθέτησης ενός βηματοδότη
- Ποιος κρατάει το νυστέρι; Το σχέδιο ή το ποίημα;
- Αλλάζει χέρια από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν υπάρχει γιατρός και ασθενής. Μόνο μια αμυδρή έκλαμψη ανάνηψης πριν την αναπότρεπτη υποτροπή
- Διάβασε τις λέξεις
- Ορίστε, τις κοιτάω
- Δες μόνο τις εικόνες
- Να, τις διαβάζω
- Και ο ρόλος των ηλεκτρονικού μέσου; Παίζεις και μ’ αυτό;
- Ίσως ένα παιχνίδι με το ρίσκο της λυτρωτικής απώλειας
κάτι να χάσουν οι λέξεις, κάτι να κερδίσουν οι εικόνες.
Ή και το ρίσκο του νοθευμένου κέρδους κάτι να κερδίσουν οι λέξεις, κάτι να χάσουν οι εικόνες.
Ένα παιχνίδι που όλοι κρύβονται ταυτόχρονα ή όλοι μαζί φυλάνε όχι με ένα αίσθημα συμπαράστασης ή αλληλεγγύης, αλλά γιατί κάπου χάθηκε η έννοια του ρόλου.
Ένα βραχυκυκλωμένο κυνηγητό με την άδηλη επιθυμία του κυνηγημένου να πιαστεί το συντομότερο και του κυνηγού για αέναο κυνήγι.
Ένα παιχνίδι αγωνιώδους χαράς ή χαρούμενης αγωνίας.
Ποτέ ανόθευτα, αξεχώριστα και καθαρά.
Ο ζωγράφος πετά την μπάλα, ο ποιητής πιάνει μήλο και καίγεται.
Οι κανόνες ανατρέπονται οι όροι παραλλάσσονται.
Όχι με σκοπό τη ρήξη απαραίτητα (αυτή είναι ριζωμένη στην καρδιά του παιχνιδιού από καταβολής του), αλλά με μια διάθεση τήξης. Να λιωθούν παγ(ι)ωμένες θέσεις, λύσεις, στάσεις, κατακτημένοι ρόλοι και δεξιότητες. Να αναδευθεί το λιωμένο μίγμα, να σβηστούν τα σημάδια της σημαδεμένης τράπουλας και να μοιραστούν πάλι τα χαρτιά με την αγωνία μιας καινούριας παρτίδας, ενός παιχνιδιού που μετά βίας θυμάσαι το όνομά του.
Και αν ο ποιητής ή ο ζωγράφος, από κεκτημένη ταχύτητα ή επιθυμία, πάρει το ρόλο της μάνας, η καταλυτική ορφάνια της τέχνης θα τινάξει στο τέλος την μπάνκα στο αέρα.
- Και μια τελευταία ερώτηση: πού θα μείνεις όταν αυτός ο πόλεμος (ή το παιχνίδι) τελειώσει;
- Στην Κίνα, όπως συνήθως
- Πού ακριβώς στην Κίνα;
- Εκεί που ένας ζωγράφος είναι ποιητής εκεί που το πνεύμα υλοποιείται αβίαστα και ο χώρος μετριέται στην κλίμακα του χρόνου και του χρώματος εκεί που μια στιγμιαία νοερή παρουσία ρευστοποιείται μέσω του μελανιού σε μια διαχρονική παραστατική απουσία
- Δεν είμαι ζωγράφος ακόμα
- Τότε γιατί ζωγραφίζεις;
- Όχι πάντως για να γίνω όπως δεν γράφω για να γίνω ποιητής υποτακτικός του κόπου και όχι του σκοπού
- Πες μου, τα σχέδια δεν επεμβαίνουν στα ποιήματά σου;
- Με μια χειρουργική έννοια αφαίρεσης ενός κακοήθους όγκου ή τοποθέτησης ενός βηματοδότη
- Ποιος κρατάει το νυστέρι; Το σχέδιο ή το ποίημα;
- Αλλάζει χέρια από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν υπάρχει γιατρός και ασθενής. Μόνο μια αμυδρή έκλαμψη ανάνηψης πριν την αναπότρεπτη υποτροπή
- Διάβασε τις λέξεις
- Ορίστε, τις κοιτάω
- Δες μόνο τις εικόνες
- Να, τις διαβάζω
- Και ο ρόλος των ηλεκτρονικού μέσου; Παίζεις και μ’ αυτό;
- Ίσως ένα παιχνίδι με το ρίσκο της λυτρωτικής απώλειας
κάτι να χάσουν οι λέξεις, κάτι να κερδίσουν οι εικόνες.
Ή και το ρίσκο του νοθευμένου κέρδους κάτι να κερδίσουν οι λέξεις, κάτι να χάσουν οι εικόνες.
Ένα παιχνίδι που όλοι κρύβονται ταυτόχρονα ή όλοι μαζί φυλάνε όχι με ένα αίσθημα συμπαράστασης ή αλληλεγγύης, αλλά γιατί κάπου χάθηκε η έννοια του ρόλου.
Ένα βραχυκυκλωμένο κυνηγητό με την άδηλη επιθυμία του κυνηγημένου να πιαστεί το συντομότερο και του κυνηγού για αέναο κυνήγι.
Ένα παιχνίδι αγωνιώδους χαράς ή χαρούμενης αγωνίας.
Ποτέ ανόθευτα, αξεχώριστα και καθαρά.
Ο ζωγράφος πετά την μπάλα, ο ποιητής πιάνει μήλο και καίγεται.
Οι κανόνες ανατρέπονται οι όροι παραλλάσσονται.
Όχι με σκοπό τη ρήξη απαραίτητα (αυτή είναι ριζωμένη στην καρδιά του παιχνιδιού από καταβολής του), αλλά με μια διάθεση τήξης. Να λιωθούν παγ(ι)ωμένες θέσεις, λύσεις, στάσεις, κατακτημένοι ρόλοι και δεξιότητες. Να αναδευθεί το λιωμένο μίγμα, να σβηστούν τα σημάδια της σημαδεμένης τράπουλας και να μοιραστούν πάλι τα χαρτιά με την αγωνία μιας καινούριας παρτίδας, ενός παιχνιδιού που μετά βίας θυμάσαι το όνομά του.
Και αν ο ποιητής ή ο ζωγράφος, από κεκτημένη ταχύτητα ή επιθυμία, πάρει το ρόλο της μάνας, η καταλυτική ορφάνια της τέχνης θα τινάξει στο τέλος την μπάνκα στο αέρα.
- Και μια τελευταία ερώτηση: πού θα μείνεις όταν αυτός ο πόλεμος (ή το παιχνίδι) τελειώσει;
- Στην Κίνα, όπως συνήθως
- Πού ακριβώς στην Κίνα;
- Εκεί που ένας ζωγράφος είναι ποιητής εκεί που το πνεύμα υλοποιείται αβίαστα και ο χώρος μετριέται στην κλίμακα του χρόνου και του χρώματος εκεί που μια στιγμιαία νοερή παρουσία ρευστοποιείται μέσω του μελανιού σε μια διαχρονική παραστατική απουσία
